اثر یک پروتکل تمرینی مبتنی بر اصول NASM(آکادمی ملی طب ورزش آمریکا) بر سندرم متقاطع فوقانی آسیب دیدگان نخاعی پاراپلژی

مقدمه: عدم تعادل عضلانی یک ­چهارم فوقانی بدن یکی از مشکلات افراد آسیب نخاعی پاراپلژی استفاده کننده از ویلچر می باشد. این مسئله خطر ریسک ابتلاء به ناهنجاری ­ها را بالا برده و فرد را در معرض سندرم متقاطع فوقانی قرار می ­دهد. استفاده از تمرینات اصلاحی مبتنی براصول NASM یکی از روش­ های جدید برای برگرداندن تعادل عضلانی و پیشگیری و اصلاح ناهنجاری ­ها می ­باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر یک پروتکل تمرینی مبتنی بر اصول NASM بر سندرم متقاطع فوقانی آسیب دیدگان نخاعی پاراپلژی بود. مواد و روش ­ها: ۲۲ مرد آسیب نخاعی پاراپلژی دارای ناهنجاری سر به­ جلو، شانه ­گرد و کیفوز به ­صورت هدف­ دار انتخاب و به دو گروه کنترل۱۰ نفر(33/7±40/40=سن) و تجربی ۱۲ نفر(81/9±58/38=سن) تقسیم شدند. تمرینات مبتنی بر اصول NASM به­ مدت ۱۲ هفته برای گروه تجربی انجام شد. از ابزارهای گونیامتر، دابل­اسکوار و خط ­کش منعطف به­ ترتیب برای اندازه گیری سر به­ جلو، شانه­ گرد و کیفوز استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده­ ها، روش آماری تحلیل واریانس برای داده­ های تکراری در سطح معنی­ داری(P<0.05) مورد استفاده قرار گرفت. یافته ­های پژوهش: ناهنجاری­ های اندازه­ گیری شده در مطالعه شامل سر به­ جلو، شانه ­گرد و کیفوز از پیش ­آزمون تا پس آزمون در گروه تجربی بهبود معنی ­داری نسبت به گروه کنترل داشتند(P<0.05) بحث و نتیجه­ گیری: افراد آسیب نخاعی که ساعات زیادی را روی ویلچر می ­نشینند، جهت پیشگیری از عدم تعادل عضلانی و مبتلا­ شدن به ناهنجاری ­های یک­ چهارم فوقانی بدن بهتر است ضمن اصلاح وضعیت نشستن، تمرینات مبتنی بر اصول NASM پیشنهادی در این پژوهش را به­ طور منظم اجرا نمایند.